Bijdragen aan ons voedselbos

404

Error!

The page you were looking for appears to have been moved, deleted, or does not exist.

But don't worry, we will help you get back on the track. Perhaps you could...

Start at the home page Go back to the previous page Send us a note

In de herfst en winter stoppen de sapstromen naar het bovengrondse deel van de plant en is er volop aandacht voor wat er onder de grond moet gebeuren: aarden. Voor ons betekent dat het vierde plantseizoen voor ons voedselbos. En daar kan jij aan bijdragen.

Wil je zelf de handen uit de mouwen steken en fysiek meehelpen? Dan kan dat op 27 november. Lijkt je dat iets? Laat ons dat dan even weten vantevoren. Natuurlijk is er op de meehelpdag ook ruimte om je kond mee te nemen. Dan kan je lekker samen in de natuur bezig zijn en maken we een vuurtje met croissantjes en zo.

Daarnaast kan je financieel bijdragen. “The Polinators” heeft een grote donoractie op poten gezet. Wil je ons financieel steunen voor de aankoop van nieuwe bomen en struiken? Dan kan dat via deze link.

Alvast heel er bedankt! Ook namens onze natuur 🙂

 

Roselie en Marc

 

Als je ons een beetje volgt, zal het je wel duidelijk zijn: wij hebben de keuze gemaakt om weer meer te verbinden met de natuur. Zo leven we zelf veel meer dan ooit samen met de natuur, bouwen wij ons eigen voedselbos en helpen we mensen om ook terug naar hun eigen natuur te komen.

Gelukkig zijn we niet de enigen die stappen maken in deze richting. De beweging heeft het nodig dat ook de commerciële voedseltelers in actie komen. Niet alleen praten over dat het anders moet, maar het ook doen. Ik zie daar al veel mooie voorbeelden van en zal er af en toe hier wat delen.

Vandaag een paar filmpjes over aardappelteler Mosselman. Hij maakte een paar jaar geleden de keuze om niet meer te strijden tegen de natuur met allerlei kunstmatige middelen, maar ermee samen te werken. Echt het gedachtengoed van permacultuur, welke ook ten grondslag ligt aan voedselbossen. Verbaas je hoe sterk de veerkracht van de natuur is! Veel kijkplezier met de korte filmpjes hieronder.

Doe je mee met deze mooie beweging? Ga je ook terug naar de (je) natuur? Als je nieuwsgierig bent naar hoe we dit doen, meld je dan aan voor één van onze rondleidingen. De eerstvolgende is op 27 juli: schrijf je hier in (klik).

Marc en Roselie

Cornelis Mosselman is akkerbouwer. Drie jaar geleden neemt hij een drastisch besluit. Hij gebruikt geen bestrijdingsmiddelen of kunstmest meer: zijn bedrijf wordt honderd procent biologisch:#Zembla #biologisch #boer #organic #bodem pic.twitter.com/gficxgm7cf

— ZEMBLA (@ZEMBLA) October 22, 2020

 

Deze week mocht ik een teambuildingsavond organiseren voor BNI Avenue, de netwerkontbijtclub waar ik zelf lid van ben. En dat vond ik best spannend. Nog niet eerder heb ik een teambuilding georganiseerd voor een “eigen club”. Als buitenstaander is dat veel makkelijker omdat ik dan niet emotioneel betrokken ben en makkelijker objectief kan “regisseren”. Dus ik was echt stuiterblij dat de avond op alle fronten geslaagd is. Lees je verder? Dan neem ik je mee in de verrassende teambuilding.

De aanloop

Ons chapter is een half jaar geleden van start gegaan. En wow, wat een bruisende energie hadden we in de club. Iedereen die bij ons kwam bezoeken, had er de mond van vol. En natuurlijk wij zelf ook wel. Natuurlijk liep nog niet alles gesmeerd, maar de energie maakte alles goed. Dat “jeugdige enthousiasme” is één van de typische eigenschappen van een team in “ontwikkelfase 1”. In die periode heb ik dit al eens aan mijn teamleden gepresenteerd. En natuurlijk ook laten zien dat er een fase 2 komt: de wat minder leuke “storming-fase”.

Storm in de tent

En gelukkig zijn wij in die zin een normaal team. Ook wij belandden in de storm-fase. Verschil van meningen en inzichten, verschillende belangen en verwachtingen; allemaal doodnormale zaken als je een team aan het vormen bent. Maar wel spannend als je daar zo in belandt, want alles liep zo lekker soepel. Natuurlijk was ik degene die aangaf dat we ons geen zorgen moesten maken; we hebben immers een stap vooruit gemaakt in onze ontwikkeling. Hoe mooi is dat! Maar….. in deze fase is het cruciaal hoe je met deze “conflicten” omgaat. Laat je ze sluimeren en probeer je ze te negeren (in de hoop dat het vanzelf wel overwaait)? Dan loop je het risico dat je blijft hangen in de storm en een zogenaamd “probleemteam” wordt. Maar zover is het nog lang niet. En zover gaat het ook niet komen. Tijd voor een teambuilding!

Starten met een positieve mindset

Omdat we maar beperkt tijd hebben voor een teambuilding, heb ik vooraf een enquête opgesteld. Natuurlijk had ik zo in de wandelgangen op hoofdlijnen al wat zaken gehoord die er spelen (en vanzelfsprekend mijn eigen waarneming), dus kon ik gericht wat zaken inventariseren (middels een google docs enquête). Ik moet zeggen dat het me best wat tijd en energie gekost heeft om op basis hiervan een goede openingspresentatie te maken. Mijn doel met die opening was vooral ook om de avond te vrijwaren van negativiteit en beschuldigende vingerwijzingen. Dat is overigens in het algemeen een risico in deze fase. Dus had ik een leuke kwinkslag bedacht. Die ga ik hier niet delen, anders werkt hij niet meer als ik ooit bij jou zou mogen teambuilden ;-). Maar ik kan  je zeggen: het heeft geleid tot een verrassend positieve avond. Verrassend omdat we natuurlijk wel met wat onderliggende “dingetjes” deze avond in gingen.

Spannend

Sommigen vonden het spannend om aan deze avond deel te nemen. Wat zou er gaan gebeuren? En wat als de vlam in de pan zou slaan? Wat zou dat betekenen voor de verdere ontwikkeling van ons team? En dat is het ook. Als je naar de grafiek kijkt, zie je dat er twee opties zijn: de rode of de groene lijn. Het voelt voor mij dan ook als een grote verantwoordelijkheid en eer om de rol van Team Inspirator te mogen vervullen. In die zin ook spannend voor mij.

In de lift

Ik ben er zeker van dat iedereen die erbij was in alle vezels voelt dat we weer in de lift zitten. En dat zon der te focussen op de knelpunten. Geen gedoe, geen negativiteit, maar verbinden met wat we wél willen. Natuurlijk zijn we niet klaar in één avond. We hebben wel een vliegende start gemaakt en een lijstje met actiepunten waarmee we zeker in de volgende fasen zijn beland: via “norming” doorstomen naar “performing” (Tuckman).

De late en vroege uurtjes

Eind goed al goed. De teambuilding was tot 22 uur ingepland en om 22:15 uur realiseerden we ons dat we pas op een derde zaten van de positieve verbeterideeën die we in groepjes hadden uitgewerkt. Iedereen koos ervoor om langer te blijven en pas na twaalven vertrokken de laatsten. Alhoewel. Die laatste is niet eens vertrokken. Spontaan bleef Jeroen een nachtje in de yurt. Dat scheelde hem twee keer drie kwartier rijden en gaf ons de gelegenheid om elkaar nóg beter te leren kennen bij een extra biertje en het ontbijt.

Vrij Leven

Last but not least was het voor mij een unieke kans om niet alleen mijn vakmanschap te kunnen laten zien. Maar ook onze locatie heeft voor een groot deel bijgedragen aan het resultaat. De intieme en pure sfeer van tussen de strobalen zitten, in het veld overleggen en nabespreken bij het kampvuur doet ook al heel veel. Ik ben dan ook super trots en blij om te ervaren dat onze plek doet wat onze intentie is: mensen via de natuur verbinden. Dat gaat bijna vanzelf (althans zo lijkt het dan voor de gasten en dat moet ook zo zijn 😉 )

Lijkt zo’n teambuilding jou ook wel iets? Klik dan hier voor meer info

Vorig jaar coachte ik Ed Spil. Ed voelde zich even niet meer zo verbonden met “zijn eigen natuur” en maakte gebruik van de gelegenheid om via de regeling van NL Leert Door die verbinding weer te vinden. Tijdens deze coaching gesprekken bleek dat Ed eerder echt blij werd van het maken van portretten van interessante mensen die bijzondere keuzes maken. Die passie was in de afgelopen jaren ondergesneeuwd geraakt door “de waan van de dag”.

Door de coaching heeft hij zich daar weer mee kunnen verbinden. En wat bijzonder mooi dat wij de eerste mochten zijn waar hij zijn kunnen weer in praktijk heeft gebracht. We zijn trots op en dankbaar voor deze docu die heel puur laat zien wie we zijn en wat we doen bij Vrij Leven Rijsbergen. Ed, bedankt!

Rondleiding en introductie permacultuur

Wil je wel eens met eigen ogen zien en beleven hoe we leven? En ben je benieuwd naar meer achtergrondinfo? Regelmatig verzorgen we een dag rondleiding. De eerste is op 25 mei. Klik hier voor meer info, of kijk direct in onze agenda en schrijf je in. Zien we je binnenkort bij Vrij Leven?

Nog geen kwartier waren de mannen van het managementteam van het staalbedrijf in Twente op Vrij Leven in Rijsbergen. Ondanks wat ze vooraf van de locatie hadden gezien, waren ze aangenaam verrast. Hans, de directeur van het bedrijf zei enthousiast tegen me:

“Ik wilde een bijzondere ervaring en dat is nu al gelukt!”

 

Aanleiding voor de teamdagen

Het staalbedrijf had een zware periode achter de rug. Diverse wisselingen in eigenaren en leiding hadden de teamspirit geen goed gedaan. De onrust is inmiddels achter de rug en Hans heeft een nieuw managementteam samengesteld. In de waan van de dag komen ze echter te weinig toe aan het vormen van het team. Daarvoor kwamen ze – helemaal vanuit Twente – naar Rijsbergen.

Doelstellingen

De belangrijkste doelstelling was om in dit team een stevigere cultuur neer te zetten. Niet alleen functioneel, maar als collega’s – van mens tot mens. Bouwen aan vertrouwen, verbinding, veiligheid en zo een open communicatie teweeg brengen. Een sfeer waarin iedereen het achterste van de tong kan en mag laten zien.

Aanpak

Tijdens deze dagen werd veel ruimte gegeven voor “informele gesprekken”. Natuurlijk heb ik aanzetten gegeven om vooral in eerste instantie meer persoonlijke zaken met elkaar te delen. Wanneer je elkaar “als mens” beter leert kennen, zal de samenwerking – zeker in een managementteam – beter lopen. Als tool om meer inzicht te krijgen in persoonlijke voorkeuren is o.a. de DISC-methode gebruikt. De avond bij het kampvuur heeft een nog diepere persoonlijke verbinding gecreëerd.

Op dag twee hebben we meer functionele zaken besproken. Door de setting en het programma van dag één gaf dit veel openheid. Hoe zien de teamleden elkaar en de team-opstelling? Wat hebben ze van elkaar nodig om de volgende fase samen succesvol op te pakken? Welke afspraken maken ze daarover? Daarbij werden gevoelige zaken zeker niet geschuwd.

En wat lever dat dan op?

Naast meer openheid en verbinding, is het team met een actiepuntenlijst terug gekeerd naar Twente. Actiepunten overigens van een ander niveau dan ze tot nog toe gemaakt hadden. Ze weten nu wat ze aan elkaar hebben, waar ze staan en hoe ze eea moeten aanpakken. Natuurlijk vragen deze teamdagen om opvolging. Dat loopt inmiddels.

 

Marc Bekker | Team Inspirator

Vorig jaar december ontmoetten wij Veerle Mensinga, studente journalistiek. Ze vroeg ons om over ons project te mogen schrijven. Dit is het resultaat. Ze neemt je mee in haar zintuiglijke wereld bij Vrij Leven. Ik heb genoten van het lezen van onderstaand artikel.

Verstopt tussen Breda en Rijsbergen, tegen de grens van België aan, ligt Vrij Leven Rijsbergen. Hier wonen Roselie Prinsen-Bekker en Marc Bekker met een hele stoet dieren. Het natuurgebied van Vrij Leven is 1,4 ha groot en bestaat uit een voedselbos, moestuin, kruidentuin, en verblijf voor mens en dier. ‘Hier kan je je eén voelen met de natuur.’

In het raamkozijn ligt een zwart-witte poes op een kussen, die haar vacht tegen het raam plat duwt. De kerstboom staat binnen opgetuigd en in de keuken wordt het theewater opgewarmd. ‘Dit was eigenlijk de varkensstal.’ Verteld Marc Bekker. ‘Voor ons woonde de moeder van de boer hiernaast er ook. Wij hebben er daarna nog wel veel aan verbouwd hoor.’ Het plafond is eruit gehaald en de balken die het, nu hoge, dak ondersteunen, bevestigen wat Bekker verteld, en op de deur hangt een poster van de kunstenaar Yayoi Kusama uit 2015. De theemaker wordt op tafel gezet, en de losse theeblaadjes worden met een filter naar beneden geduwd. ‘Dit is dennentoppenthee’, zegt Roselie Prinsen-Bekker. De thee heeft en natuurlijke zoetheid en de smaak vat alles samen wat er in de woning te zien is.

De grond van Vrij Leven is opgedeeld in een voedselbos, moestuin, pluktuin, kruidentuin en stallen met weiland voor de dieren. In 2018 heeft het stel het landgoed gekocht. ‘Ons oude huis is 15 minuten rijden hier vandaan.’, verteld Prinsen-Bekker. ‘We woonde in een goede woonwijk, kindvriendelijk. Maar toen dat toch niet voor ons weggelegd leek ga je opzoek naar nieuwe zingeving’, vult Bekker aan. Dat hebben zij hier in Rijsbergen gevonden. ‘Jij bouwt, ik verbouw’, lacht Prinsen-Bekker. 

De hemel is grijs en de lucht voelt koud, maar er staat geen wind. Prinsen-Bekker doet een band om haar hoofd om haar oren te warmen, maar trotseert de kou verder zonder jas aan te trekken. ‘Alles is nu gesnoeid en kaal natuurlijk, maar die snoeisels kunnen we wel mooi hier voor gebruiken.’ Ze wijst naar een heg opgebouwd aan gesnoeide takken, naast de poort die naar het voedselbos toe leidt. De heg dient zowel als een omlijning van een stuk land en als een veilige, beschutte plek voor insecten. ‘Dit is natuurlijk een soort dierenwalhalla’, licht Prinsen-Bekker toe. 

Niet alleen voor de kleinste dieren is het hier een paradijs. Tussen het voedselbos en de oude jagersschuur staan twee ezels en twee angorageiten zorgvuldig hapjes gras uit te zoeken. ‘Het idee is dat de dieren uiteindelijk ook zelfvoorzienend zijn,‘ begint Prinsen-Bekker, ‘dat ze hun voedsel weer terug verdienen. De geiten met hun wol en de ezels met hun wandelingen bijvoorbeeld.’ Wandelen met de ezels is eén van de activiteiten die bij Vrij Leven georganiseerd worden. Zo kun je ook naar kampvuursessies, als vrijwilliger meehelpen in de verschillende tuinen, en programma’s volgen waar Prinsen-Bekker de natuur met haar achtergrond in psychologie combineert. ‘Ik ben meer van de ruilhandel,’ verteld ze, ‘wanneer mensen wel met geld voor een activiteit betalen, gaat dat door middel van donaties.’ Zo dragen zij ook bij aan het gebied. ‘Van deze donatie heb ik een walnootboom geplant.’ Dat is toch leuk om te horen?’

Het hek voor de open boog die naar het voedselbos leidt wordt geopend. ‘Hier moet je zelf even voelen wat je voelt.’ Tussen de boog en het dierenwalhalla staat alles even stil. ‘Net als energiebanen die over je lichaam lopen, lopen die ook door de aarde.’ Deze energiebanen in de grond heten leylijnen. Rijsbergen staat op de 6e plek van de top 10 sterkste leycentra in Nederland. Dit houdt in dat veel leylijnen elkaar kruisen op deze plek, wat het energetisch een mooie plek maakt. ‘Veel mensen die hier wonen wonen zijn dan ook om die reden hier naartoe gekomen.’ 

De loopeend flaneert wiebelend zijn veren en glipt dan behendig onder het hek door. ‘Die eten de slakken,’ verteld Prinsen-Bekker, ‘ik heb heel weinig last van slakken, dus ik denk dat het werkt.’ Het voedselbos is in stukken opgedeeld doordat de paden die er tussen door lopen gemaaid zijn. ‘De rest van de grond laten we haar eigen gang gaan. Dat hoort bij de permacultuur.’ Bij permacultuur ligt de focus op de onderlinge relaties tussen verschillende elementen in de natuur, in plaats van op de individuele elementen. ‘Je werkt samen met de natuur, in plaats van dat je het tegen gaat werken.’ Waar de grond haar eigen plan trekt, schieten allerlei sprieten en takken de ijzige lucht in. ‘Al die stukken die je ziet uitsteken heb ik niet zelf geplant,’ verteld Prinsen-Bekker. ‘Kijk, daar groeit allemaal distels en zuring.’ 

Her en der in het voedselbos staan bankjes om even tot rust te komen. Prinsen-Bekker laat de plattegrond van het voedselbos zien, waar alle planten aangegeven staan in omcirkelde initialen. Het heeft wel wat weg van het werk van Kusama. Tussen het veld door liggen hoopjes oud hout. ‘Alles dat hier staat, dat blijft hier,’ zegt Bekker. Er ontstaat er een geheel nieuw duurzaam ecosysteem onder het hout, dat weer een relatie krijgt met de grond daaronder. ‘Zo vervuil je per definitie niks buiten je eigen leefgebied.’

Bijna al het materiaal dat je ziet heeft al een eerder leven geleefd. De tuinbanken waren houten latten uit de oude vloer, de deuren waren onderdeel van de oude schuur, en zelfs de omheining is gemaakt van oude balken. ‘Voelen en maken met liefde. In die volgorde’, zegt Bekker, ‘Het gaat intuïtief.’ Comptine d’un autre été klinkt in de verte, en de kippen dwarrelen dansend rond. Af en toe pikken ze iets willekeurigs van de grond. ‘Meneer Champignon en zijn gevolg’. Die doen alles puur intuïtief. 

In de schuur staan stapels een hooibalen. ‘250 Biologische strobalen voor toekomstige bouw.’ Dit zal uiteindelijk onderdeel van de woning worden. ‘Stro is een biologisch afbreekbaar en vochtregulerend natuurproduct’, verteld Bekker. In de schuur staat al een hele ruimte gebouwd met strobalen als muren. Binnen staat de dennentoppenthee weer klaar, die als gegoten in ieders koude handen past. De poes, nog steeds bij hetzelfde plekje in het raamkozijn, strekt zich uit en ruilt haar opgewarmde plek in voor een eetkamerstoel. ‘Het is een grote ontdekkingsreis,’ vertellen ze tijdens de thee. ‘En we willen onze zelfvoorzienende ontdekkingen delen met de wereld.’

Veerle Mensinga, winter 2021